Τους ξέφυγε ο… Γραμματικός

Του Νίκου Μαχαίρα

Κοιτώντας τις κλήσεις του ομοσπονδιακού τεχνικού Γιώργου Κρανάκη με μια πρώτη ματιά νόμιζα πως γυρίσαμε στην περίοδο των Ολυμπιακών του 2004. Οκτώ παίκτες, από τους 19 που κλήθηκαν για τα παιχνίδια με Μ. Βρετανία και  Ιταλία είναι της καλύτερης φουρνιάς που έχει βγάλει το ελληνικό χάντμπολ. Και με μεγάλες επιστροφές: Γρηγόρης Σανίκης, Αλέξανδρος Βασιλάκης και Σάββας Καρυπίδης.

«Και πού είναι το κακό;» θα αναρωτηθεί κάποιος…

Πουθενά. Μακάρι να είναι γερά τα παιδιά να παίζουν μέχρι τα 40 τους κι ακόμα περισσότερο.
Τουλάχιστον μέχρι το 2018. Όταν θα έχει ανδρωθεί η Εθνική Παίδων και ίσως να καταφέρει να δώσει στην Ανδρών παίκτες που θα πλησιάζουν τα στάνταρ που οραματίζονται οι φίλοι του αθλήματος.

Η Εθνική Νέων για την οποία διοργανώθηκε ολόκληρο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στη Θεσσαλονίκη απαξιώθηκε. Εξιλαστήριο θύμα –θεωρητικά- ήταν ο τότε ομοσπονδιακός Κώστας Τσαβδαρίδης που δέχθηκε όλο το ανάθεμα λες και είχαμε τον τίτλο στο τσεπάκι μας. Πραγματικά θύματα όμως είναι οι ίδιοι οι διεθνείς που στην πλειοψηφία τους βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Γιατί το ελληνικό προπονητικό κατεστημένο και οι επαΐοντες του αθλήματος θεώρησαν πως έπρεπε να γίνουν παίκτες επιπέδου μέσα από την Εθνική Νέων κι όχι να δοθούν σε αυτή σε τέτοιο επίπεδο που θα επέτρεπε την καλύτερη αξιοποίησή τους.

Όχι πως ο Τσαβδαρίδης δεν έκανε λάθη. Ίσως να έκανε πολλά. Κι οι ίδιοι οι παίκτες έκαναν. Μπλέχτηκαν με μανατζεριλίκια, ζητούσαν χρήματα που δεν υπήρχαν και δεν άξιζαν και πολλά άλλα. Όμως, κανείς από τους προπονητές τους δεν χρεώθηκε –αν όχι από μόνος του, από τους διπλανούς του- το ποσοστό της ευθύνης που του αναλογεί.

Κι έτσι φτάσαμε πέρυσι τέτοια εποχή στο σεμινάριο προπονητών να ακούγεται πως δεν υπάρχουν παίκτες, η «δεξαμενή» αθλητών από όπου θα αντληθούν διεθνείς είναι περιορισμένη, πως πρέπει να περιμένουμε κάποια χρόνια. Βέβαια, από το 2005 και την αποχώρηση του Νίκου Γραμματικού ακόμα περιμένουμε να βρούμε διάδοχο, πηγαίνοντας κατά καιρούς σε λύσεις ανάγκης και κατά συνθήκη πλέι μέικερ. Με λίγα λόγια κάτι καινούριο δεν μάθαμε. Απλά ακούσαμε να πιπιλίζεται το γνωστό γλειφιτζούρι.

Από το 2007 άπαντες ευαγγελίζονται την ανανέωση. Στατιστικά, μιλώντας με αριθμούς και μόνο ανανέωση έχει γίνει. Έχει αλλάξει 57,9% της Εθνικής βάσει των σημερινών κλήσεων. Βέβαια, αν έπαιζε ακόμα ο Γραμματικός ή καλύτερα αν δεν ήταν πλέον γενικός γραμματέας της ΟΧΕ, ένα δεκάλεπτο το είχε άνετα, μόνο με την εμπειρία του. Γιατί απέναντί μας έχουμε μεγαθήρια… Μεγάλη Βρετανία, Ιταλία!!!

Και για να προκριθούμε στην κανονική προκριματική φάση του Euro 2016 πρέπει να έχουμε όλα τα μεγάλα όπλα στη διάθεσή μας.

Την ώρα που οι παίκτες του 2004 θα έπρεπε να έχουν βρει τους διαδόχους τους, και αυτές τις ομάδες –έχοντας ως παρακαταθήκη το 2004 και το 2005- να τις αντιμετωπίζουμε με νεαρά παιδιά που θα είχαμε φροντίσει να βρούμε, να προπονήσουμε και να ετοιμάσουμε να αντικαταστήσουν την παλιά φρουρά, η οποία θα παρείχε τις υπηρεσίες της σε συγκεκριμένες περιπτώσεις.

Επειδή όμως πρέπει να δικαιολογηθούν θέσεις και μισθοί (μικροί ή μεγάλοι δεν έχει σημασία) το δάσος –που είναι η δημιουργία μιας διάδοχης κατάστασης- έγινε δέντρο. Δηλαδή, η πάση θυσία πρόκριση μετά το φιάσκο τον περασμένο Ιούνιο στην Ιταλία. Γιατί, περί φιάσκου πρόκειται. Οι δικαιολογίες για δύσκολη κλήρωση μόνο ως παραπέτασμα καπνού και ως δημιουργία άλλοθι μπορούν να χαρακτηριστούν.

Αν χρειαζόμαστε τώρα Βασιλάκη, Καρυπίδη και Σανίκη για να κερδίσουμε Μεγάλη Βρετανία και Ιταλία και να προκριθούμε, τότε γιατί οι συγκεκριμένοι παίκτες δεν κλήθηκαν και τον περασμένο Ιούνιο; Γιατί δεν κλήθηκαν για τα ματς με Κύπρο και Βοσνία; Τότε δεν ήταν απαραίτητοι; Ή ρωτήθηκαν αν θέλουν να παίξουν κι απάντησαν αρνητικά; Κι αν απάντησαν τότε αρνητικά, γιατί τώρα επιστρέφουν; Ποιοι είναι οι λόγοι; Δύο χρόνια πέρασαν από το τελευταίο παιχνίδι που έπαιξε μαζί η συγκεκριμένη τριάδα.

Κάποια στιγμή θα πρέπει κάποιος να αναλάβει ευθύνες. Να μιλήσει ωμά και να παρουσιάσει την πραγματικότητα. Όχι με μισόλογα, παρουσιάσεις πλάνων που σε μερικούς μήνες γίνονται κουρελόχαρτα και αναζητώντας δικαιολογίες και άλλοθι.

Κάποιοι μπορεί να προσβληθούν. Κάποιοι να θεωρήσουν πως δεν τους σέβονται. Όμως το ελληνικό χάντμπολ και πολύ περισσότερο οι εθνικές ομάδες δεν χρειάζονται δημόσιες σχέσεις. Χρειάζονται δουλειά και άντερα. Κάποιοι που θα έχουν την παρρησία να παραδεχτούν τα λάθη τους όταν τα κάνουν, κι όχι να τα ρίχνουν στην… μισοάδεια δεξαμενή. Κι εθνική ανδρών δεν θέλει προπονητές που να αναλαμβάνουν βάσει επετηρίδας. Θέλει δημιουργικούς ανθρώπους που θα έχουν όραμα. Και τέτοιοι υπάρχουν στο ελληνικό χάντμπολ, άσχετα αν το κατεστημένο τους σφίγγει το χέρι από μπροστά και τους απαξιώνει μόλις γυρίσουν την πλάτη τους.

Η εθνική λογικά δεν θα αντιμετωπίσει κανένα πρόβλημα –ειδικά τώρα που θα έχει σχεδόν όλα τα δυνατά χαρτιά της- και θα πάρει την πρόκριση. Το ζητούμενο όμως δεν είναι αυτό, αλλά το μέλλον. Άμεσο κι απώτερο.

Η πρόκριση δεν μπορεί να γίνει ένα χαλάκι κάτω από το οποίο θα κρυφτούν όλα τα λάθη του πρόσφατου και μη παρελθόντος.