"Το ποτέ δεν είναι το αντίθετο του αργά. Το αντίθετο του αργά ειναι το πολύ αργά"

Πολλά πράγματα βρέθηκαν στην επικαιρότητα του αθλήματος τον τελευταίο καιρό. Εθνικές ομάδες, δηλώσεις επί δηλώσεων, αποχωρήσεις ομάδων από εθνικά και ηλικιακά πρωταθλήματα, στις δυο μεγαλύτερες ενώσεις ΕΣΧΑ και ΕΣΧΘ οι ομάδες μειώνονται κάθε χρόνο, η υπόθεση ΟΑΚΑ, και της ΤΕ του Βορειανατολικού Αιγαίου, τους διαιτητές μας να αναγνωρίζονται στο εξωτερικό και άλλα πολλά και προσπαθούσα να βάλω σε τάξη τη σκέψη μου.

Κοιτούσα τα γεμάτα γήπεδα και τ' αποτελέσματα των προκριματικών του Euro 2018 και με έπιανε θλίψη όταν καταλάβαινα ότι υπάρχει άγνοια για το εξωτερικό περιβάλλον του αθλήματος. Έβλεπα τη Φινλανδία να νικάει μέσα στην Αυστρία, το Βέλγιο που μας απέκλεισε στο τελευταίο δευτερόλεπτο να μην παίρνει βαθμό από τη Γαλλία στα τελευταία 10 δευτερα, την Ουκρανία να νικάει πειστικά την Ισλανδία, τη Ρουμανία με τον προπονητή της Μπαρτσελόνα Τσάβι Πασκουάλ στον πάγκο της, να κατατροπώνει μετά την Λευκορωσία την Πολωνία του Ντουσμπάγεφ, την Ουγγαρία να "φτύνει αίμα" να γυρίσει το σκορ από το -7 για να νικήσει στο τέλος την Ολλανδία με ενα γκολ,
τη Λιθουανία να
σβήνει την 4η ομάδα του Euro 2016 Νορβηγία. Την Μπεσίκτας που νικούσε η ΑΕΚ πριν 3 χρόνια, σταθερά πλεον στο CL και να νικάει άνετα τη δευτεραθλήτρια Δανίας.

Την ίδια ώρα που συνέβαιναν όλα αυτά στο εξωτερικό, εδώ στην ημεδαπή γινόταν συζήτηση για επανακίνηση του αθλήματος και των Ε.Ο. Θα μπορούσε να υπάρχει βάση σε αυτό το επιχείρημα της επανακίνησης, το παράδοξο όμως ήταν, ότι αυτά προέρχονταν από εκείνους που σταμάτησαν το όχημα του αθλήματος, αφήνοντας το να πηγαίνει με κεκτημένη ταχύτητα από το 2005

Και μετά την επανακίνηση τι; Ας δει κάποιος τις ομάδες στα αναπτυξιακά πρωταθλήματα της ΕΣΧΑ και της ΕΣΧΘ. Από δέκα ομάδες πέρυσι, φέτος έξι ομάδες εφηβικό στην Αθήνα, οι οποίες στην πλειονότητα τους αγωνίζονται με παίδες, γι αυτό το λόγο μάλιστα, τροποποιήθηκε ανάλογα η προκήρυξη της ανάπτυξης, αφού υπήρχε κίνδυνος να μην συμπληρώνονται ομάδες στο εφηβικό. Στις υπόλοιπες κατηγορίες ανάλογη μείωση, ενω στα περισσότερα παιχνίδια η διαφορά στα σκορ χαοτική, τύπου 3-66 ή κάτι τέτοιο, σε αγώνα παίδων. Στη Θεσσαλονίκη κάτι αντίστοιχο με τέσσερις μόλις ομάδες στους εφήβους. Εκει συνέβη όμως και κάτι ακόμα πιο σοβαρό. Αποχώρησαν τρεις ομάδες από το πρωτάθλημα παμπαίδων Α, με αποτέλεσμα να ξαναγίνει η κλήρωση με τις ομάδες να μειώνονται στις 8, με τον ΠΑΟΚ και τη ΧΑΝΘ να κατεβάζουν από δυο ομάδες. Δηλαδή τέσσερις ομάδες σε ολόκληρη τη Θεσσαλονίκη με αγόρια Β΄και Γ΄γυμνασίου. Αν αναφερθούμε σε κορίτσια θα μιλήσουν και οι μουγγοί. Και σκέφτεται κανείς. Που είναι τα 888 νεα δελτία που ανακοινώθηκαν στη ΓΣ της Θεσσαλονίκης;;;;

Και μετά απο αυτό έρχεται το θέμα με το ΟΑΚΑ και την αίθουσα Κασιμάτης, η οποία στην ουσία προσφέρθηκε στο πιάτο της ΟΧΕ ως έτοιμο φαγητό από τον ΓΓΑ κ. Συναδινό και τον κ. Αλικάκο. Και λέω στο πιάτο, αφού αποδεικνύεται ότι, ενω αθλητές ομάδων φουτσαλ είχαν ηδη ειδοποιηθεί ότι θα κάνουν προπόνηση εκεί, ουδείς στο άθλημα γνώριζε ότι η αίθουσα θα παραχωρηθεί ΚΑΙ για τις ανάγκες της ΕΠΟ δυο φορές εβδομαδιαίως, όπως με παρρησία μου είπε ο γραμματέας της ΟΧΕ κ. Σταματιάδης, εκφράζοντας την έκπληξη του και τη δικαιολογημένη οργή του. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά και είναι πασιφανές ότι τα παιδιά δεν έρχονται στο άθλημα ή από αυτά που έρχονται τα περισσότερα φεύγουν, εμφανίζεται ο πρόεδρος της ΟΧΕ κ. Γκαντής, σε όσες ομάδες τους παραχωρηθεί η χρήση της αίθουσας από την ομοσπονδία, να απαγορεύει να το χρησιμοποιούν για τις αναπτυξιακές τους ομάδες. Και το αδιανόητο είναι το επιχείρημα, ότι το γήπεδο πρέπει να αποτελέσει brand για το άθλημα, ξεχνώντας εύκολα ότι το branding δεν εγινε πραγματικότητα, ούτε με την τηλεοπτική μετάδοση στην ΕΡΤ -τι έγινε το ΟΧΕ ΤV- που κόστισε στον προυπολογισμό της ομοσπονδίας γύρω στις 90.000 ευρώ, περίπου το 25% της τακτικής επιχορήγησης αν αφαιρέσεις τις μισθοδοσίες και τις ασφαλιστικές εισφορές, ποσό περίπου όσο κοστίζει η κατασκευή ενος προπονητηρίου με σιδηροκατασκευή. Αποδειξη της αποτυχίας αυτής της επιλογής και της απαξίωσης του αθλήματος, η μη πώληση έστω κι ενός δευτερολέπτου από τον διαφημιστικό χρόνο που είχε παραχωρηθεί στην ΟΧΕ, ΔΩΡΕΑΝ από την ΕΡΤ. Για τέτοιο brand μιλάμε.

Απο τα παραπάνω εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι δεν γίνεται μάχη και ότι δεν διεκδικούμε τίποτα σαν άθλημα, αλλά ακολουθούμε μοιρολατρικά τις εξελίξεις. Ότι βρέξει ας κατεβάσει, απλη διεκπεραίωση. Η επανακίνηση όμως, αν την εννοούμε πραγματικά, θέλει μάχη. Θέλει αγώνες, διεκδικήσεις και κυρίως όραμα. Αναρρωτιέμαι...

Έγινε ποτέ επίμονη κρούση στην IHF -που με τον σωστό άνθρωπο μας διέγραψε με συνοπτικές διαδικασίες 300.000 χρέος- ή την EHF να μας βοηθήσουν και να δώσουν προοπτική στο άθλημα στην Ελλάδα; Όπως λχ να χρηματοδοδοτηθεί ένα κλειστό τύπου μπαλόνι ή το ενοίκιο για μακροπρόθεσμη εκμίσθωση μιας ή περισσοτέρων εγκαταστάσεων; Να τους πούμε ότι τα παιδιά, δεν παίζουν χάντμπολ και να τους δείξουμε παρά την οικονομική κρίση, τις επιτυχίες σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο του μπάσκετ, πόλο, βόλει. Να επιμείνει φορτικά η διοίκηση του αθλήματος και να τους δείξει ακράδαντη πίστη στις δυνάμεις και τις δυνατότητες της, ότι αν εξασφαλιστούν οι στοιχειώδεις συνθήκες, θα έρθουν παιδιά στο άθλημα και ύστερα οι επιτυχίες. Αλλά φευ. Εμείς αρκούμαστε στα καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς. Σε στολές, σε Πάρτιλε και μέχρι εκεί. Όραμα μηδέν, διεκδίκηση καμία. Και το εμψυχο δυναμικό όλο και μειώνεται....

Εκτός από το εξωτερικό, κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και εντός των τειχών. Πανηγυρίζαμε τις προάλλες για κάτι άυλο. Μια οδηγία της Περιφέρειας Αττικής. Και έλεγε ο εντεταλμένος σύμβουλος κ. Παντζας στην επίσημη ιστοσελίδα της ΟΧΕ ότι "Η Περιφέρεια Αττικής έχει έναν αρκετά μεγάλο προϋπολογισμό για τι αθλητικές υποδομές -περίπου 140 εκατομμυρίων ευρώ" κι ότι "αδιανόητο το πώς μέχρι σήμερα, ενώ κατασκευάζονταν καινούργια γυμναστήρια, δεν είχαν τις προδιαγραφές, ώστε να καλλιεργηθούν όλα τα αθλήματα." Και δεν βρέθηκε έστω κι ένας να του πει, κ. Πάντζα συμφωνούμε κι εμείς, εδώ δεν μας βάζουν και σ΄αυτά που έχουν, κάνε μας λοιπόν 3 κλειστά προπονητήρια στην Αττική, γιατί μόνο για την επαναλειτουργία του κοσμήματος που λέγεται σπίτι του βόλει στην Παιανία, έδωσες 500.000!!!

Αλλά και στην ΕΟΕ; Κι εκεί το μόνο που καταφέραμε ειναι να ευχαριστούμε που πήγε η εθνική μπιτς χάντμπολ στους Μεσογειακούς αθλημάτων παραλίας με έξοδα της ΕΟΕ. Αυτό μόνο. Χαμηλές προσδοκίες. Κι εδώ υπάρχει πεδίο να διεκδικήσεις. Μπορεί ο κ. Αγγελούδης να μεθοδεύσει  μια εθνική μας να ενταχθεί στο πρόγραμμα των χορηγών, όπως έγινε με αλλα αθλήματα. Ή ακόμα περισσότερο, να μεθοδεύσει τη διεκδίκηση, να παραχωρηθεί η χρήση κάποιων εγκαταστάσεων εξ ολοκλήρου. Απο τις 10 το πρωί μέχρι τις 10 το βράδυ. ΜΟΝΟ ΧΑΝΤΜΠΟΛ. Ούτε φούτσαλ, ούτε βόλει, ούτε τίποτε άλλο. ΜΟΝΟ ΧΑΝΤΜΠΟΛ. Και ο Γιώργος Αλικάκος θα βοηθήσει όπως έκανε και με το ΟΑΚΑ.

Κι αν δεν τα καταφέρουμε την πρώτη, τη δεύτερη, την τρίτη, θα τα καταφέρουμε την επόμενη. Αρκεί να δώσουμε τη μάχη. Μαχη σε όλα τα μέτωπα για όλα τα θέματα του αγαπημένου μας αθλήματος.

"Το ποτέ δεν είναι το αντίθετο του αργά. Το αντίθετο του αργά ειναι το πολύ αργά"  Ζοζέ ντε Σόζα Σαραμάγκου


Στάθης Παπαχαρτοφύλης