Σ. Βακάλης: Η περιπτεροποίηση και τα kakonomics του ελληνικού χάντμπολ (Μέρος Α') - greekhandball.com

Τελευταία νέα

Σ. Βακάλης: Η περιπτεροποίηση και τα kakonomics του ελληνικού χάντμπολ (Μέρος Α')

Πρώτα απ’ όλα θέλω -για να μην ανησυχούν μερικοί- να δηλώσω ρητά ότι οι 2 αναρτήσεις μου δεν έχουν καμιά αντιπολιτευτική (ή έστω πολιτική) διάθεση παρά μόνο δηλώνουν την αγωνία μου για το άθλημα και απορρέουν από την ανάγκη αυτοαξιολόγησης και αυτοδιάγνωσης του τι συμβαίνει στον χώρο -ως μέρος αυτού-.

Η σκέψη μου θα κινηθεί σε 2 άξονες, οι οποίοι συνοψίζουν την άποψη που έχω αποκρυσταλλώσει πλέον για το που βρίσκεται το ελληνικό handball. Ειδικά ο 1ος άξονας θα αφορά πάρα πολλούς, πράγμα που σημαίνει ότι θα πολλαπλασιαστούν αυτοί οι οποίοι δεν θα με χωνεύουν. Όμως βαθιά μέσα τους θα ξέρουν ότι έχω δίκιο κι ας μου το αρνηθούν.

Οι πρώτοι που εξήγησαν επιστημονικά ένα ταυτόσημο φαινόμενο, ήταν δύο ιταλοί ακαδημαϊκοί, ηΓκλόρια Οριτζι και ο Ντιέγκο Γκαμπέτα όταν ασχολήθηκαν με τη μετριότητα ως στάση ζωής, οπού και επιστράτευσαν μια ελληνική λέξη και ονόμασαν την εργασία τους Kakonomics. Το συμπέρασμά τους ήταν σαφές: Συνειδητά ή ασυνείδητα, όλοι συνωμοτούν για να πετύχουν ένα κατώτερο του αναμενόμενου αποτέλεσμα.

Τα Kakonomics είναι η παράδοξη, αλλά εξαιρετικά διαδεδομένη προτίμηση για χαμηλής ποιότητας συναλλαγές, όσο κανείς δεν παραπονιέται γι' αυτό. Ο κόσμος των Kakonomics είναι ένας κόσμος όπου οι άνθρωποι όχι μόνο ανέχονται την μετριότητα και την αναξιοπιστία των άλλων, αλλά την περιμένουν: "Γνωρίζω πολύ καλά πως δεν θα εκπληρώσεις στο ακέραιο τις υποσχέσεις σου, αλλά το δέχομαι γιατί θέλω να μπορώ κι εγώ να μην εκπληρώσω τις δικές μου χωρίς να αισθάνομαι άσχημα γι' αυτό".

Οι συναλλαγές Kakonomics ρυθμίζονται από έναν άγραφο κοινωνικό νόμο για εκπτώσεις στην ποιότητα, μια κοινή αποδοχή ενός μετριότατου ή κακού αποτελέσματος που ικανοποιεί όμως και τα δύο μέρη, τουλάχιστον όσο μπορούν να συνεχίσουν να δηλώνουν πως η συναλλαγή ήταν σε υψηλό επίπεδο ποιότητας.

Το μεγάλο όμως πρόβλημα των Kakonomics και ο λόγος για τον οποίο αποτελούν μια μορφή συλλογικής παράνοιας εξαιρετικά δύσκολης να εξαλειφθεί, είναι πως κάθε συναλλαγή χαμηλής ποιότητας είναι ένα τοπικό ισοζύγιο όπου και τα δύο μέρη μένουν ευχαριστημένα, αλλά κάθε μία από αυτές τις συναλλαγές διαφθείρει μακροχρόνια συνολικά το σύστημα.

To χειρότερο: Μια Kakonomics συναλλαγή θεωρείται πια δεδομένη, ο κανόνας, κάτι αντίστοιχο με το "όλοι τα παίρνουν", "όλοι είναι ένοχοι", και η κοινωνία αρχίζει, συνηθίζει και συνεχίζει να λειτουργεί μόνο σ' αυτή τη βάση. Έτσι κι αλλιώς, οι μέτριοι πάντα θέλουν όλοι να κατέβουν στο επίπεδό τους, και κάνουν ό,τι μπορούν γι' αυτό. Ένας από τους τρόπους που χρησιμοποιούν είναι να ισχυρίζονται πως όλοι είναι όμοιοί τους ή, ακόμα κι αν πράττουν διαφορετικά, θα ήθελαν να είναι. Έχει γίνει επίσης η στάνταρ δικαιολογία για όσους δεν κάνουν, ή δεν κάνουν καλά την δουλειά τους. Έτσι λοιπόν διαμορφώνεται μια «έρπουσα κανονικότητα» κατά Jared Diamond οπού το βασικό μέτρο για το τι συνιστά «κανονικότητα» μετατοπίζεται βαθμιαία και ανεπαίσθητα προς το χειρότερο.

Έτσι λοιπόν για να συγκεκριμενοποιήσω την παραπάνω θεωρία θα μιλήσω για την ‘’περιπτεροποίηση’’ του αθλήματος. Με πιο απλά λόγια ο καθένας σε αυτό το άθλημα έχει φτιάξει το περιπτεράκι του,μην ενοχλώντας και μην ενοχλούμενος από τους άλλους –πολλές φορές συμπράττοντας μαζί τους- και καρπώνεται το ατομικό του όφελος σε βάρος του αθλήματος. Σε όλα τα κράτη και όλα τα αθλήματα –τουλάχιστον εκεί που προοδεύουν- όλοι κοιτάνε το συμφέρον τους αλλά πάντα σε συνδυασμό με το συμφέρον του αθλήματος. Προστατεύουν και ανεβάζουν συνολικά το άθλημα και κατ’ επέκταση βελτιώνουν την ατομική τους θέση, αποκομίζοντας μεγαλύτερα οφέλη.

Αντίθετα στο ελληνικό handball δεν δίνουμε σημασία στο συνολικό συμφέρον του αθλήματος, παρά μόνο και συχνά ανήθικα, στο ατομικό μας. Η μόνη μας έγνοια είναι να μην ενοχλούμε το συμφέρον του διπλανού και πως θα εμφανίζουμε επικοινωνιακά ότι κάνουμε για το άθλημα μεγάλο καλό!!! Έτσι λοιπόν καταφέρνουμε και υλοποιούμε το κατάδικό μας ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΑΝΤΜΠΟΛΙΚΟ KAKONOMIKS.

Και επειδή φτάνει πια με το να κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας, ας αναφέρω ενδεικτικά παραδείγματα όλων των εμπλεκομένων σε αυτό το κακόμοιρο αθληματάκι, που ο καθένας λίγο ή πολύ προσθέτει από την θέση του ένα λιθαράκι στην οικοδόμηση του συστήματος kakonomics.

Ξεκινάω λοιπόν από τον ηγέτη του αθλήματος, τον ίδιο τον Πρόεδρο της ΟΧΕ, ο οποίος φέρει τεράστια ευθύνη για την μετριοκρατία που έχει εγκαθιδρύσει επί της θητείας του (που τείνει να εξελιχθεί σε κακοκρατία, αφού σχεδόν όλοι δίνουν τον χειρότερο εαυτό τους και παράγουν κακό πλέον έργο) με κυρίαρχη δικαιολογία την οικονομική στενότητα. Επιπλέον έχει καταφέρει να ‘’σιγήσει’’ και κατ’ επέκτασιν να μικρύνει όλες τις δυνατές προσωπικότητες (βλ. ομοσπονδιακοί) οριοθετώντας τα όρια του ‘’περιπτέρου’’ τους, αλλά και να χαμηλώσει κάθε έννοια αξίας. Ευθύνη έχει και κάθε μέλος του ΔΣ ξεχωριστά, που είτε συντάσσεται σε αυτή την λογική και υπερθεματίζει εξασφαλίζοντας την βιωσιμότητα των συμφερόντων του (σωματειακά, οικονομικά, πολιτικά κοκ) είτε δεν αντιλαμβάνεται το πρόβλημα και το μέγεθος του. 

Ευθύνη έχουν επίσης και οι ίδιοι οι Ομοσπονδιακοί προπονητές που ‘’δεν επαναστατούν’’ και δεν ζητούν τους απαραίτητους και αναγκαίους όρους εργασίας που χρειάζονται για να πετύχει μια εθνική ομάδα, εξαργυρώνοντας έτσι την τοποθέτησή ή την μακροημέρευσή τους σε αυτή την θέση. Ακόμη ευθύνη έχουν και όσοι ομοσπονδιακοί έφυγαν από αυτές τις θέσεις και δεν δημοσιοποίησαν τα προβλήματα που αντιμετώπισαν και τα παράπονα που είχαν, ώστε να εκβιάσουν οποιαδήποτε βελτίωση για τους επόμενους ως ύστατη πράξη τιμής, παρά μόνο λούφαξαν στην καλύτερη αηδιασμένοι, στην χειρότερη προσβλέποντας σε μελλοντική ανταπόδοση για την σιωπή τους. Και ειδικά αυτό το κομμάτι των Ομοσπονδιακών προπονητών –νυν και πρώην- που υποτίθεται αποτελείται από τους πιο μάγκες, τους πιο ικανούς, τους πιο αυτόφωτους δημιουργούς-ηγέτες, οφείλουν στο άθλημα να μην σιωπούν αλλά να υψώνουν την φωνή τους. Και όσων τους χαρίστηκαν θέσεις χωρίς να τις κερδίσουν στο γήπεδο, πρέπει να ξέρουν οτι αυτό ακριβώς το δικαίωμα τους αφαίρεσαν αυτοί που τους τοποθέτησαν εκεί.

Σε ένα ίδιο επίπεδο συνυπεύθυνοι είναι και οι σοφοί του αθλήματος , επιστήμονες και καθηγητές, οι οποίοι έπρεπε να τραβάνε όλων μας το αυτί και να μας πιέζουν να κάνουμε καλύτερα τα πράγματα και όχι να τα βλέπουν ρόδινα. Η επιστημοσύνη και η βαθιά γνώση τους έπρεπε να προΐσταται όλων μας και να ελέγχει όλους μας… Δεν θέλω να αναφερθώ περισσότερο σε αυτό το κομμάτι γιατί το σέβομαι πιο πολύ απ’ όλα. Αυτοί μας έμαθαν όλους και θα μάθουν κι άλλους…

Ευθύνη έχει κι ο απλός προπονητής, σωματειακός, αποσπασμένος, αναπτυξιακός κλπ που δεν εξελίσσεται, που αδιαφορεί να βελτιωθεί περαιτέρω, αδυνατεί να μάθει καινούργια πράγματα, δέχεται τον ευτελισμό της αξίας του, δεν επιδιώκει να βελτιώνει τους παίκτες του από χρονιά σε χρονιά ή να γυμνάσει καλύτερα την ομάδα του, δεν σκοτίζεται να βρει καλύτερα ταλέντα, που φωνάζει σαν επιλοχίας στα μικρά παιδιά, που δεν προγραμματίζει την δουλειά του, που πάει με το ουίσκι στην προπόνηση, που καπνίζει στον πάγκο, που χρησιμοποιεί μεγαλύτερους παίκτες σε μικρότερη κατηγορία με ψεύτικα δελτία, που χειροδικεί στους παίκτες του, που κοιτά το σήμερα και όχι μακροπρόθεσμα κοκ

Ακόμη και ο ΣΥΠΧΕ φέρει μεγάλη ευθύνη, που δεν εξανίσταται με τον εξευτελισμό του ρόλου του προπονητή με χαρακτηριστική την στάση του σε σχέση με τους αμισθί εργαζόμενους ομοσπονδιακούς προπονητές.

Το δικό τους μερίδιο ευθύνης έχουν και οι παράγοντες οι οποίοι λειτουργώντας με γνώμονα το σωματειακό τους (ή άλλο) συμφέρον κακοποιούν τα άθλημα. Έτσι συναντάμε παράγοντες που δεν πληρώνουν παίκτες ή προπονητές, δεν έχουν προπονητές στις ομάδες τους, βάζουν εικονικούς και άσχετους προπονητές, δεν λειτουργούν ακαδημίες, διώχνουν απλήρωτους η με διακοπή συμβολαίου ξένους παίκτες μόλις εξασφαλίσουν τους στόχους τους, καταστρέφουν παίκτες μην δίνοντάς τους μεταγραφή απλά επειδή μπορούν,κανονίζουν(?) αγώνες, κοκ

Την ευθύνη μοιράζονται και οι παίκτες, όταν δεν δουλεύουν μόνοι τους, δεν διεκδικούν καλύτερες συνθήκες αξιοποίησης του ταλέντου τους, δεν επιδιώκουν να κάνουν άλματα στην καριέρα τους, γυρίζουν εύκολα την πλάτη με την μη συμμετοχή τους στην εθνική ομάδα, όταν κυρίαρχο κριτήριο επιλογής ομάδας είναι συχνά το οικονομικό και η λιγότερη εργασία παρά η προοπτική βελτίωσης τους, όταν μεταφέρουν τα λεγόμενα στα αποδυτήρια στους παράγοντες ή σε άλλους, και γενικά όταν μαθαίνουν να ελίσσονται και αυτοί –για να επιβιώσουν- μέσα στους διαδρόμους των kakonomics.

Ευθύνη έχουν και οι διαιτητές, κυρίως όταν κάνουν εκπτώσεις στους κανονισμούς η παρασέρνονται από το ελληνικό περιβάλλον kakonomics, αφού οι ίδιοι μεγαλουργούν όταν βγαίνουν εκτός συνόρων. Ευθύνη έχουν και οι γυμνασίαρχοι αγώνα όταν κάνουν έκπτωση στον ρόλο τους αλλά και γραμματείς και χρονομέτρες την στιγμή που κάνουν κι αυτοί έκπτωση στα καθήκοντά τους, όπως όταν κλέβουν γκολ ή μειώνουν τον χρόνο του αγώνα για να φεύγουν νωρίτερα.

Ευθύνη έχουν και πολλοί άλλοι (μικρή ή μεγάλη), όπως υπάλληλοι που δεν σέβονται τους διεθνείς μαθητές μην στέλνοντας έγκαιρα τις δικαιολογήσεις των απουσιών τους, απαίδευτοι κομπλεξικοί γονείς, φίλαθλοι άσχετοι, που καπνίζουν στο γήπεδο, που ασχημονούν, πολιτεία που είναι αντίπαλη στην ουσία με τον αθλητισμό (κι αυτοί για την εικόνα νοιάζονται), εκπαιδευτικό σύστημα, κοινωνία κλπ κλπ.

Όποιος είναι πολύ καιρό στο ελληνικό handball έχει συναντήσει πάρα πολλές φορές πολλά από αυτά που αναφέρω παραπάνω. Το καθένα από αυτά δεν φταίει από μόνο του για όλα τα κακά του ελληνικού handball αλλά σίγουρα ευθύνεται για την απειροελάχιστη βαθμιαία επιδείνωση του kakonomics συστήματος που το αφορά.

Τέλος για να μην νομίσει κανείς ότι μιλάω σαν κύριος τέλειος, δηλώνω ότι εγώ έχω τα κότσια, να αναγνωρίσω τον εαυτό μου σε κάποια από τα παραπάνω kakonomics αλλά και να παλέψω να τα αποφύγω ή να τα διορθώσω.

Υπάρχει κάποιος άλλος που αναγνωρίζει τον δικό του εαυτό; Και την ανάγκη να παλέψει;

‘’Σήμερα που σαπίζει ο κόσμος κι η ατιμία κι ο συμβιβασμός εξευτελίζουν και τις πιο γενναίες ψυχές… Μια μονάχα ταχτική είναι πραχτική και συμφέρει. Να ‘σαι ανένδοτος!’’ Ν. Καζαντζάκης

Τέλος μέρους Α

No comments